به نگاهم خوش آمدی.

علف، مجازات هرزگی باغچه است

هیچ داروی خواب آوری حریف یاد تو نیست

کوی معشوق، مسلخ عشاق است

مرگ در واپسین دم حیات متولد می شود

اگر برف می دانست کره ی خاکی این قدر کثیف است هنگام فرود آمدن لباس سفید نمی پوشید.

پوست موز انتقام لگد مال شدنش را از طرف می گیرد

آنقدر آرزو به گور برده ام که محلی برای جسدم باقی نماند.

خطوط موازی در آغوش هم جان می سپارند

مرگ، حیاط خلوتِ زندگی است.

آبکی ترین نت را، در آب نمای موزیکال یافتم.

گوش ِ سنگین، دستگاهِ مبدل ِ فریاد به نجوا است.

«سر سپرده»، به دنبالِ سودِ دایم است.

«لیلی»، عاشق ِ سفر به جزیره ی «مجنون» است.

عمر ِ «نو کیسه»، به پرکردن ِ کیسه اش می گذرد.

جاذبه ات مرا دچار بی وزنی کرد.

«پابرهنه»، نگرانِ «پاپوش» نیست.

مرگ، آغاز ِ طولانی ترین استراحتِ مطلق است.

مبحث ِ«اتحاد»، تنها افتخار ِ درس ِ «ریاضی» است.

صاحب خانه، بدونِ « سوال»، «جواب» می کند.

پسته ی خندان، خوش خلق ترین خشکبار است.

آهن زنگ زد، کسی جوابش را نداد.

مغز ِ بی کله، «زخم ِ بستر» می گیرد.

عنکبوت، در پشه بندِ خودش می خوابد.

زیباترین حرکت ِ پرنده، «بالیدن» است

 پاییز فصل کوچ عمودی برگ هاست